Het lijkt wel een foto van afgelopen zomer, ten tijde van de corona-maatregelen.
Niets is minder waar.
De foto maakte ik 2,5 jaar geleden. Er staat slechts nog een klein groepje dierbaren bij het graf. Het afgelopen uur zijn er ruim 500 intens verdrietige mensen langsgelopen. Tussen de 6 en 100 jaar oud.
Mette is overleden. Ze is 19 jaar geworden. Plotseling werd een epileptische aanval haar fataal. Ik kende haar persoonlijk. Haar ouders ben ik in die periode beter gaan leren kennen.
Mette kende ik van scouting. Zij was daar welpenleiding. Vandaar ook dat er veel kinderen op de begraafplaats waren. Netjes in hun scoutinguniform.
Moeilijkste uitvaart
Dit was mijn moeilijkste uitvaart tot nu toe om vast te leggen.
Dit was ook de enige keer dat ik specifiek gevraagd heb naar een 2e fotograaf.
Zo konden we het van elkaar overnemen als de ander teveel geraakt werd.
Terwijl ik deze foto’s neem, sta ik met tranen in mijn ogen.
Even voor dit moment ben ik in huilen uitgebarsten in de armen van mijn vriend (wat door de andere fotograaf is vastgelegd).
Mijn vriend was de laatste van de 500. Ik kon mijn tranen niet langer bedwingen.
Een groot deel van de aanwezigen die langsliepen zijn zeer goede vrienden van mij. Allemaal verdrietig.
Het was heel dubbel om vast te mogen leggen.
Moeder geknield bij het graf
Geknield bij het graf zie je de moeder en zus van Mette. De vader staat in het midden van het groepje. Ze staan er verslagen bij.
Ze weten niet hoe ze dit moeten doen. Ze willen het niet. Ze kunnen het niet accepteren.
Ik eindig met een quote van de moeder:
“…als ik kijk naar deze foto zie ik de schoonheid van het licht en het groen, ik voel de omringing van familie en vrienden – we waren en zijn niet alleen-.
Maar ik voel ook echt fysiek een steek in mijn maag van dat verschrikkelijke gat waarin Mette voor altijd verdwenen is. Terwijl je als moeder je kind voor altijd vast wil houden….”
Foto en blog door: Fenneke Visscher, fotograaf van de maand februari
Reageer en ontvang mijn verjaarsactie
Omdat ik deze maand jarig ben heb ik een actie in het leven geroepen. Mocht je deze willen ontvangen, dan kan ik deze toesturen zodra je een reactie hebt geplaatst onder dit verhaal van mij.
Ik kijk er naar uit te lezen wat mijn verhaal met jou doet.
De profielpagina van Fenneke Visccher vind je hier>>
Heftig Fenneke,
en ook gevoelvol verwoord en zo waardevol om dit vastgelegd te kunnen hebben.
De woorden van moeder zijn hartverscheurend.
Ik kan me je verdriet goed voorstellen.
Groet
Rob
Fenneke, een tweede fotograaf gaf jouw de zekerheid om met vertrouwen te mogen doen en laten wat je goeddunkte deze dag. Samen heb je zo waardevolle beelden kunnen maken en zo kwam je ook toe aan je eigen verdriet.
Een plotseling verlies is soms niet te bevatten. Dat lees ik ook in je verhaal terug.
Dank dat je dit wilde (en mocht) delen met ons.
Heftig verhaal Fenneke,
Vorig jaar tijdens beeldbespreking vertelde je er al wat over.
Gevoel van dankbaarheid om het afscheid te mogen vastleggen en gelijk het heftige gevoel van verdriet omdat de overledene dicht bij je stond.
Heel moedig van jou om te doen en zeker verstandig geweest om een tweede fotograaf in te schakelen.
Niet alleen voor de nabestaanden waren deze foto’s waardevol bij het verwerken van het verdriet maar zo ook voor jou.
Petje af
Lieve groet Ewald
Wat heb je dit mooi en krachtig verwoord Fenneke, ontzettend heftig en verdrietig. Het raakt mij, vandaar ook deze reactie.
Het is ook één van de moeilijkste aspecten als afscheidsfotograaf om bekende te fotograferen maar vooral in deze situaties als het één van de kinderen betreft.
Maar wat goed van je dat je toch bent gaan fotograferen, ondanks de tranen en het grote verdriet wat je echt raakt. Knap van je door een tweede fotograaf in te schakelen. Naar mijn gevoel is het resultaat nog waardevoller, uiteraard voor de familie maar zeker ook voor jou. Om het verlies een plek te geven door naar de foto’s te kijken en er over te praten, herinneringen op te halen. Voor jezelf maar misschien ook wel voor de kinderen die Mette goed gekend hebben als welpenleidster.
Erg mooi dat je dit gedeeld hebt, Lieve groet Ton.
Wat een naar verhaal. Het lijkt me erg lastig om iemand die zo jong is te moeten begraven. Helemaal als het je eigen kind is. Dat kan ik me niet voorstellen. Ik vind het heel dapper van je dat je jouw verhaal met ons deelt!