“Als ik had geweten dat dit bestond had ik er graag gebruik van willen maken” 

In 2008 overleed mijn vader plotseling en ik ben dankbaar dat ik deze hele week zelf vast heb kunnen leggen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn kinderen die toen nog klein waren. 

Het verdriet was er zeker wel, maar met een lach en een traan heb ik iets om terug te kijken. De werkhanden van mijn vader waren erg belangrijk. De kleine details van hem die ik niet wilde vergeten, de rouwstukken die met zoveel aandacht voor hem gemaakt waren. De kist die we samen met de kinderen hadden geschilderd, het dragen van de kist.

De uitvaart hebben wij laten filmen, iets wat toen nog niet vanzelfsprekend was. Ik kon namelijk niet tegelijk fotograferen en afscheid nemen. Doordat er van alles geregeld moest worden, had ik geen tijd om stil te staan bij het gemis. De beelden hebben mij naderhand erg geholpen. 

Achteraf kunnen er geen foto’s meer gemaakt worden. Bij een uitvaart is er niet alleen verdriet, maar zijn er prachtige verhalen of rituelen. Zoals het aansteken van de kaars door de (klein)kinderen, een hand op de kist, om een schouder. Er zijn tranen van liefde en gemis!  

Ik weet hoe waardevol het is om terug te kunnen kijken op de liefdevolle momenten van een afscheid. Dat is wat ik de mensen mee wil geven.  

Ik leg de liefde vast